Gupit Binata

 Barbers. Gupit pambata. Gupit binata.

        Lahat ng iyan ay kayang gawin ng paborito kong barbero o manggugupit. Kahit noong limang taong gulang pa lamang ako ay alagang-alaga na niya ang buhok ko. Maliban sa magagandang shampoo kagaya ng sunsilk at palmolive na madalas gamitin sa akin ng nanay  ay sinisiguro rin ng aking barbero ang palagian kong pagpapagupit sa kanya.

       Magugulat na lamang ako minsan isang umaga ay bibihisan ako ng nanay ko. Mag-aayos din ang nanay at matapos nito ay tutunguhin namin ang isa sa pinakasikat na barberya sa lugar namin sa Morning Breeze Subdivision, Caloocan. Iyon ang Elite Barbershop na tinatawag ng mga taga-roon na ‘Elayt’.

      Doon sa barberya ay maghihintay ang Lolo ko. Oo, dahil siya ang pinakapaborito kong barbero. Aayusin niya ang mga gamit na kakailanganin niya para sa ikagaganda ng aking itim na itim na buhok. Siya si Mang Brix.

      “Anong gupit ang gusto mo?”

     Ito ang lagi niyang tinatanong sa akin. Dahil wala pa akong kamuwang-muwang noong limang taon pa ako, madalas ang nanay ko ang sasagot. May sasabihin ang nanay na klase ng gupit na hindi ko na matandaan kung ano iyon. Limang taong gulang pa lamang ako pero naalala ko kung gaano katyaga ang Lolo ko sa paggugupit.

     Labintatlong taon na ang nakakalipas noong lisanin naming ang Caloocan at manirahan ditto sa West Fairview, Quezon City. Ngunit tuwing binabalikan ko ang Morning Breeze Subdivison sa Caloocan ay sisiguraduhin kong daraan ako sa Monserat Street kung saan nakatindig pa rin ang barberya na pinapasukan noon ng aking Lolo.

     Tuwing lilingon ako sa barbeya na iyon ay nagbabalik sa akin ang ala-ala kung paano niya ako gupitan. Pinauupo niya muna ako sa isang maliit na bangkito na ipinatong niya sa isang barber’s chair na umiikot at nakapirmes. Sisiguraduhin niya muna na nakatapat ang aking mukha sa malaking salamin sa harapan ko. Lalagyan niya ng tissue ang palibot ng aking leeg at tsaka niya isusukob sa aking katawan ang parang isang kapa na kulay puti. Matapos nito ay iipitan niya ang kapa sa likod ng aking leeg.

     Isasaksak niya na ang razor at sisimulan na ang kanyang paggupit sa akin. Ito ang madalas kong katakutan. Natatakot ako sa tunog ng razor. Kung minsan ay kailangan niya akong hawakan sa ulo para hindi ako gumalaw at hindi raw pumangit ang gupit niya sa akin. Ngunit malikot talaga ako. Kaya naman pinagagalitan niya ako at ako naman ay tuluyang iiyak nang napakalakas. Tatawa lamang siya habang nakadungaw ang ilang dumaraan sa katabi naming salaming bintana.

    Kapag matagumpay na niya akong nagupitan ay sasabihan niya ako, “O, ayan gupit binata na ang apo ko.” Napapaisip ako noon kung ano ang ibig sabihin ng gupit binata. Palagi niyang sinasabi iyon pagkatapos ang gupitan. Marahil para mapagaan ang loob ko mula sa kaiiyak. Pero kahit ganoon ay umiiyak pa rin ako.

    Espesyal din ang araw na iyon para sa akin. Matapos ang gupitan ay dadalhin ako ng Lolo ko sa labas ng barbeya. Sa tabi kasi nun ay may nagtitinda ng Siomai at maiinit na Lomi.Bibili siya ng isang mangkok ng Lomi at limang pirasong siomai. Bibili siya sa mamang nakakariton ng ilang pirasong mangga. Matapos ay matyaga niya akong susubuan ng maiinit na sabaw ng lomi at siomai habang ako ay ngasab nang ngasab ng isang hinog na mangga. Pagkatapos ay sisimulan niya ang pangaral sa akin. Sinasabihan niya ako na laging sumunod sa magulang ko at huwag daw gagalitin sila Mama at Papa. Kahit limang taong gulang pa lamang ako ay ikinintal na niya ito sa akin.

    Dahil madalas na kasama ko ang Lolo, marami akong mga bagay na natutunan sa kanya. Malaki nga ang naging impluwensya niya sa akin. Ang simpleng pagbibigay sa mga nangangailangan. Ang pagpapahiram ng laruan sa mga kaibigan. Ang pagsunod sa magulang sa lahat ng oras. Ngunit higit sa lahat ay ang pagbibigay importansya sa mga biyayang ibinibigay ng Maykapal. Kaya nagtataka ang mga tita at tito ko dahil kapag kumakain daw ako ay para akong aso, simut na simut. Lahat ng ito ay dahil sa Lolo ko.

    Tuwing maaalala ko ang mga pangaral na ito sa akin ng Lolo ay naiisip ko na malaki ang atraso ko sa kanya. Hindi ko man lang siya napasalamatan. Madalas ay takot pa ako sa kanya. Minsan ay mas naaalala ko ang pagkurot niya sa aking singit, ang kunot niyang noo, at ang pagsipol niya sa akin para umiwi. Pero madalang kong maalala ang masasayang araw na ginugulo niya sa akin. Kung tutuusin, malaki ang naging papel ng Lolo ko sa aking buhay. Siya kasi ang tumayong ikalawang tatay ko na. Siya ang nagpuno ng mga bagay na hindi na naibibigay minsan ng tatay ko. Espesyal talaga ang relasyon ng isang apo at ng Lolo niya.

    Inis pa rin ako sa sarili ko. Noong yumao kasi siya ay isang beses lamang kami nakapunta sa burol niya. Noong dinungaw ko ang kanyang kabaong, naalala ko ang mga araw na ginugol niya sa akin na hindi ko lamang nagawang masuklian. Hindi ko man lang natumbasan ang mga iyon. Apat na taon na ang lumipas nang magpaalam si Lolo sa akin. Apat na taon ko na rin namimiss ang mga pangaral niya sa akin. Apat na taon ko na rin hinahanap-hanap ang kanyang gupit binata para sa akin. Pero sa apat na taong ito, ay hindi ko nakakalimutang dumaan sa Monserat Street kapag dumadalaw kami sa Caloocan. Doon ay nakikita ko na nakatindig pa ang Elite Barbershop na kapag lumilingon ako ay parang nakikita ko sa malaking salamin na bintana ang isang matanda habang ginugupitan ang isang isang bata na umiiyak sa barber’s chair. Kapag ganoon ay hindi ko mapigilan ang pagpatak ng aking mga luha.